BLUE HEAVEN LOFT kreeg onlangs het bezoek van Peter Trost uit Essingen(Duitsland). Vroeger wonende in Aalen, niet zo ver weg van Stuttgart gelegen. Hij is de man die met zijn ADVENTURE 3 de wereld rond reisde, over zeeën en oceanen. Maar hij is vooral ook een duivenmelker met hart en ziel. Peter is een jarenlange vriend van ons, nog van in de tijd dat Union Antwerpen, de Hogeschool van de toenmalige duivensport, haar Kampioenen vierde in de Arena in Deurne. Dat was ook de tijd van den “DOKUS” van René Somers uit Oelegem. Toevallig is ook René geboren, net zoals Peter en ikzelf in het gezegende jaar 1935.

Het weerzien van een oude vriend die een paar jaar later dan ik Taiwan ontdekte als een paradijs op aarde, pakt me steeds. Ongewild ga ik dan herinneringen opdissen. Samen met hem hebben we gans Taiwan doorkruist, bezocht en afgereisd. Veel gezien en ook veel gevonden en van de geneugten des levens overvloedig genoten. Zoveel herinneringen aan die tijd van toen… Laat me er over zwijgen maar ongewild komen ze weer naar voren iedere keer ik vrienden ontmoet van lang verleden tijden. Ik heb het al eens geschreven , ik wil nog niet leven van herinneringen, ik kijk vooral nog vooruit, ik plan nog steeds en zie dan wel wat er nog komt.  Want u in het lang en breed gaan vertellen wat we beiden in het verre Formosa (Mooi eiland, nu omgedoopt tot Taiwan) hebben beleefd, daarvoor is het nog wat te vroeg voor mij. Misschien doe ik dat later wel eens, zeker in de toekomst, als ik geen uitzicht meer heb, geen verzuchtingen meer, geen ambities meer om de strijd aan te gaan met de hedendaagse kampioenen en zij die het eerlang zullen worden. Eén boek zal echter niet volstaat om al die belevenissen en ervaringen heel nauwkeurig weer te geven. Het wordt wellicht dan een Trilogie waarin vooral lust en genot de rode draad van het verhaal zullen zijn. Maar nu even terug naar vriend Peter. We zijn even groot, hebben dezelfde ambities, dezelfde hobby’s en weten precies waaraan we beginnen en waarmee we bezig zijn. 

Op zoek achter de beste duiven : Het beste was nog maar juist goed genoeg voor Peter. Olympiade duiven, Asduiven Snelheid, N.P.O. W.HZ.B. duiven, allemaal vertoefden ze een tijdje in de kweekstal bij Peter Trost. Hij werkte met hun nazaten en heel vlug wel slaagde hij er  telkens in om de vererver snel te onderkennen. Ook bij Jef en Eveline Houben passeerden we samen. Jef heeft me eenmaal toegelaten om te kiezen op het kweekhok. Ik koos en Peter betaalde. Het was een aderlating voor Houben. We namen acht duiven mee, ook weer voor een fortuin aan geld. Hierbij ook een zuster van de “Sony” , werd dat een vererfster? Maar hoe succesvol was Peter niet nadien met de afstammelingen uit deze rechtstreekse Houben duiven gekweekt? Samen hebben we in België de grootste kampioenen van destijds bezocht. Peter filmde graag en alle interessante gesprekken en locaties werden door hem zorgvuldig vastgelegd. Meerdere keren per jaar waren we beiden ook te gast bij grootmeester Jan Grondelaers in Opglabbeek. Bij Jan konden we genieten van een steeds weerkerend scenario. Het gaf ons een diep respect voor de Super duif. Jan was zijn tijd ook vooruit. Wat anderen ook uitprobeerden had Jan reeds jaren voordien voor zichzelf ervaren. Het was typisch voor een man als Jan Grondelaers. Peter Trost kocht ook bij Jan voor een fortuin aan duiven. Niet allemaal waren ze een schot in de roos, maar duiven als “de Goede Jaarling”, “de Orleans”, “de Bourges”, “de Chateauroux” en nog zoveel anderen verloochenen zelden hun afstamming. Ook bij Norbert Norman wou Peter absoluut filmen. Peter had goede duiven van Norman. Hij was ook bij Gerard Vanhee in Wervik op doortocht en op zoek naar het beste wat Gerard toen op zijn hokken zitten had. Nazaten van “de Patrick” , “ de Atoomduivin”, stuk voor stuk hebben ze bij Peter de basis gelegd op zijn sterk kweekhok. En binnen de korstte keer had Peter een familie zelf gecreëerd die kopvliegers aan de lopende band voortbrachten. Maar het is en blijft steeds een zoeken naar die combinatie geschiktheid van de twee partners in het nest. Uiteindelijk zorgen zij, en zij alleen ervoor dat nieuwe kampioenen geboren worden. Peter Trost was hier handig en bedreven in. Zijn drang en streven naar vers bloed zijn steeds de basis geweest voor zijn succesvolle duiven carrière. De roep van de zee en oceaan werd stilaan meer voelbaar. Peter koos uiteindelijk om de wereld rond te zeilen. En de duiven bleven waar ze waren maar werden uiteindelijk publiek verkocht zonder veel tralala…Na zijn reis en zeilen om de wereld(succesvol voltooid) is er nu weer plaats gekomen voor duiven. We zijn benieuwd, maar Peter kennende moet hij in staat zijn om binnen de kortste keren zijn plaats weer op te nemen bij en tussen de Duitse Kampioenen. Met veel belangstelling kijken we hier naar uit. P.S.: Peter had een fototoestel(camera) bij tijdens zijn bezoek. Wij dachten dat hij gewoon wat foto’s nam, maar zonder wij van iets wisten , nam hij opnames. Je kunt u inbeelden hoe mijn vrouw en ikzelf opkeken toen we een week nadien een diskette in de brievenbus vonden. Een soort Videoclip : het resultaat kan je zelf ook aanschouwen…Kijk maar even….

Nieuws van BLUE HEAVEN LOFT :  Semi-Nationaal Vierzon, Nationaal Bourges, Nationaal Chateauroux en Semi Nationaal Chateauroux(C &E) zijn gespeeld. Week na week een vlucht, week na week mee, alle duiven. Onze behaalde uitslagen zijn goed, maar kunnen nog steeds beter. En als Willem uit Reeuwijk me belt, na een vlucht, en me vraagt :” Ben je tevreden” is mijn antwoord steeds :”Ik ben nooit tevreden”. Experiment :  Na de toch wel uiterst moeilijke Nationale vlucht uit Chateauroux, aan +-1.100m/m(onze afstand 512 kilomters) dachten we dat het goed zou zijn om de duivinnen opnieuw de Semi Nationale vlucht uit Chateauroux, ingericht door Centre et Est(C&E) te laten vliegen en onze doffers een Toury(373 Km) te laten doen. Onze duivinnen deden wat ze moesten doen en wonnen prijs voor 60%.  Maar onze doffers…nooit eerder meegemaakt…en je houdt het niet voor mogelijk, waren allen, te laat op het appel. Aan snelheden van meer dan 1.600m/m., wonende +- 10 kilometer in de voorvlucht, het meest Oostelijk gelegen, kwamen ze allen, zonder onderscheid van achter terug. Het enige positief punt dat we onthouden is dat we 16 duiven klokten in een tijdspannen van 10 minuten. Maar dus te laat. Nu kan je naar een uitleg gaan zoeken, gaan we ook doen, maar verontschuldigingen, uitvluchten, excuses gaan we niet inroepen. Feiten zijn nu eenmaal feiten. Een ervaren melker als ik had dit kunnen weten. Maar een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen. Nu, duiven terugtrekken van 512Km. naar 372Km, mag je niet doen, dat schrijven toch de meeste duivensportjournalisten. Maar ik geloof niet dat dit het falen van onze doffers veroorzaakte. Eerder moet ik het bij me zelf gaan zoeken. Je weet dat ik voorstander ben van royaal te voederen waarbij de duiven zelf hun keuze van de granen bepalen, omdat er hier ook uitermate zwaar getraind wordt. Nu de week tussen de twee Chateauroux vluchten in is het training programma een paar maal duchtig gewijzigd moeten worden wegens stormachtige regenvlagen en onweer. De Spartaanse training die wij gewoonlijk hanteren moest dus aangepast worden. In ons achterhoofd speelde de gedachte dat de Nationale Chateauroux aan 1100m/m toch wel veel Energy had opgeslorpt. Hier onze fout nu : We versoepelden het training programma maar we behielden wel ons voedersysteem : eten naar hartenlust, drie en soms vier keer per dag, en nadien opruimen. Een tweede vergissing van ons nu, maar dit was eerder als een test bedoeld. Toen het tijdstip aanbrak om de duiven klaar te stomen, te pakken en ze in de manden te steken om ze nadien naar het inkorvings lokaal te brengen, zijn we om 19u. naar boven getrokken. We hebben de rolluiken neergelaten, geen nestschotel omgedraaid en ook geen duivinnen getoond. Haast in het pikke donker heb ik een voor een de duiven opgenomen en doorgegeven aan mijn vrouw die ze in de mand stopte. Ik zag niet veel maar ik voelde des te meer en zei tegen mijn vrouw : “de duivers zijn te zwaar en te vet”. “Dat meen je niet”, zei ze nog. Vrouwen relativeren graag, ook de mijne en hoe meer ze praat en onderzoekt, hoe beter dat ze zich ook voelt. En als ik dan goed luister naar wat ze zegt, wordt ze nog meer gemotiveerd en voel je de kracht in haar opkomen doordat ze zich zo zeer gekoesterd acht. Onlangs fluisterde ze mij nog in het oor…de avond viel en de rolluiken in de living waren nog maar net naar beneden gerold. “Eén man in huis is beter dan twee mannen op straat.”Of ik mij toen gevleid voelde, je zou het voor veel minder…niet misschien? Dat duiven te zwaar of te vet zijn dat ligt aan de melker, dus aan mij. Vroeger pakte ik geregeld  al mijn duiven in de hand in de loop van de week ,voorafgaand aan een belangrijke vlucht. Kon dus heel goed inschatten hoe de opbouw van de conditie verliep. Nu gebeurt dit nog zelden, ben een beetje te zelfzeker geworden en ook te gemakkelijk. Weeral verkeerd dus. Vroeger druppelde ik alle duiven, voor het vertrek en na de thuiskomst. Nu gebruik ik alleen nog wat Loftspray. De voorgaande jaren kregen alle duiven, na de thuiskomst van een vlucht ook een verplicht en heet bad… Ook dat is nu verleden tijd. En misschien hebben we wel te veel voedingssupplementen in één mix aan de granen toegevoegd? Het zijn misschien details, maar heden ten dage kunnen ze wel het verschil maken tussen winnen en verliezen. Intussen blijft de tijd niet stilstaan.  En we moeten verder. Om 18 u., de dag van de thuiskomst hebben we onze troepen opnieuw geschouwd en in vrijheid gesteld. Geen enkele duiver die er mistroostig bij zat. In tegendeel, de dag nadien, dus zondag morgen, ’t was slechts 8° Celsius buiten, hebben we eerst de duivinnen wat laten rondtoeren wijl ze nadien gretig gebruik maakten van een bad. Ook de doffers deden dat nadien wat voor ons het bewijs is dat er verder niets aan de hand is. Wat rest er mij nog aan toe te voegen? Weinig… Alleen hoop ik dat mijn soldaten er deze week op de Nationale vlucht uit La Châtre weer zullen staan. We gaan er alles voor doen en uit wat we verkeerd hebben gedaan trekken we zelf wel onze les. En het is niet omdat je een veldslag verliest dat je ook de oorlog gaat verliezen. Het seizoen is nog lang en revanches zijn er om er van gebruik te maken. Wie leeft zal zien… Van één ding ben ik nu allang zeker :”Het is veel gemakkelijker met vrouwen om te gaan en hen te versieren dan wel met duiven te spelen. Echt gebeurd : Onlangs in het lokaal, de duiven waren al ingemand en er werd nog wat nagepraat en wat gedronken. En zei de ene melker tegen zijn maat aan de overzijde van de tafel:”Heb je het nu gehoord en gelezen over Viagra?... Ik zelf had er dezer dagen ook iets vluchtig van gehoord en gelezen. Deze blauwe pil zou ook werken tegen bepaalde kankers. “En hoe zit dat met u, verloren zoon?” kreeg ik plots te horen. Mijn antwoord was er al uit nog voor dat ik goed besefte wat ik gezegd had. “Ik, ik heb tot nog toe geen Viagra nodig, en maar goed ook, want nu reeds loopt mijn vrouw geregeld met haar handen omhoog…wat zou het zijn als ik Viagra zou slikken, dan loopt ze zeker weg”… einde citaat en boeken dicht.

THE LOST SON