De Nationale vlucht uit Bourges, eind juli heeft haar beloop gekregen. Maar wat een rotvlucht is het geworden? Iedereen wist het dat op Zaterdag, de dag van de lossing, het niet goed zou zijn in Belgiê, de weerspecialisten voorspelden immers slechte weersomstandigheden. Toch werd er gelost. Niets op tegen, maar veel te laat.. Hoe dikwijls heb ik er al opgewezen dat, als men persé lossen wil  bij twijfelachtig weer, dat men dit dan best doet zo vroeg mogelijk. Nee, men wacht tot 9 u. 30 om de duiven de lucht in te jagen. Gevolg…een slechte vlucht en veel duiven die buitenhuis de nacht  dienden door te brengen met alle gevolgen van dien. Het was nochtans goed weer en er was ook een goede zichtbaarheid, dat kon men zien op Teletekst. Waarom de duiven dan niet gelost om 7u00? Overleggen en overleggen…wat gaan we doen? Wachten tot morgen of toch maar lossen? Uiteindelijk viel de beslissing, twee en een half uur te laat…Een schande natuurlijk. Maar ja, het is wel gemakkelijk kritiek te leveren op begeleiders en lossing verantwoordelijken. Doen we soms niet hetzelfde als we de duiven wegbrengen en ze zelf gaan lossen om ze af te richten? Enkele weken geleden gebeurde het… mooi weer toen we van huis wegreden voor een trainingsvlucht van 80 kilometers. Bijna ter plaatse aangekomen kregen we telefoon. Onze dochter Linda was autorijlessen volgen toen we vertrokken. Ze wist dus niet dat we wegwaren, ze kon het wel gissen…en ze belde zo maar niet. “Jullie zijn toch geen duiven lossen zeker?” vroeg ze, “Het bliksemt hier en het regent pijpenstelen.” En inderdaad, toen we ons langs de weg opstelden, zagen we in de verte die zwarte en dreigende wolken die zich razend snel verplaatsten in onze richting. En wat gebeurde er toen? Overleg. Mijn vrouw, als altijd, ijzig kalm in zulke omstandigheden, zei :” Kiezen of delen?” Ik koos om toch maar te lossen, omdat het nog klaar was naar de noordelijke richting toe. Even later, de manden open en weg waren ze…Wat denk je? Ze vlogen toch wel recht naar het aankomend onweer toe i.p.v. de richting te kiezen waar het nog klaar was. Dat kan natuurlijk gezichtsbedrog geweest zijn? Maar toen we huiswaarts keerden  zijn we 10’ lang langs de weg gaan staan. Het regende en hagelde zo fel dat de zichtbaarheid vanuit de wagen beperkt bleef tot enkele meters voor ons. Overleggen was dus  te laat…en voor een partijtje vrijen  had geen van beiden zin, trouwens mijn eega houdt niet van Bis-nummers . Maar zoals steeds komt er na regen ook weer zonneschijn, zo dachten  en hoopten wij toch. Toen we het hof opreden thuis wist ik meteen . Geen levende ziel te zien. Gewoonlijk zijn er steeds nog een paar duiven die , bij thuiskomst, van de ene naar de andere spoetnik vliegen… Nu dus niets… Mijn vrouw zei :”Ga maar vlug kijken of ze terug zijn, ik blijf beneden wachten op je nieuws.” Toen ik de hokken betrad en een voor een de schuifdeuren geopend had, kreeg ik een ijskoud gevoel. In de hokken waren alleen onze drie smirrels(lokduiven) aanwezig. Geen pluim was dus terug. IJsberend stormde ik naar beneden, ons huis binnen, zonder ook maar een blik te gunnen aan mijn wederhelft, die blijkbaar geduldig de duiven bleef opwachten. Dat heb je nu eenmaal met vrouwen, die zijn wel ambitieus. En we moeten zelfs gaan oppassen want een recente studie beweert nu toch dat de gelijkenissen tussen mannen en vrouwen op de werkvloer groter zijn dan de verschillen. Zo zouden vrouwen ook meer stress-en schuldgevoelens ervaren dan mannen. Maar is dat alles dan niet een gevolg van een gelukkig huwelijk dat een zaak is van geven en nemen : de man geeft en de vrouw neemt… Tien minuten later dan…een eerste groep van 15 duiven meldt zich, een poos later nog een stuk of twintig…Maar van dan af werd het een één per één aankomst. Uiteindelijk vielen er geen verliezen. Het had anders kunnen lopen. Ik voelde mij schuldig…ik wou effenaf lossen omdat mijn opgemaakt programma geen wijziging meer kon toestaan. Eigenaardig genoeg werd ik niet uitgescholden door mijn vrouw. Zij was er bij toen de lossing een feit werd. Zij keek dus oogluikend toe… Zou het dan toch waar zijn dat liefde blind maakt, maar dat eens als je getrouwd bent je ogen wel open gaan?... Bij de thuiskomst van Bourges zijn we opnieuw gaan druppelen.  In ieder oog en neusopening een druppel Lycosur. Het verzacht  en desinfecteert gelijktijdig. Voor de vlucht en onmiddellijk na de thuiskomst vinden we druppelen verantwoord en ook heilzaam. Wie echter meerdere keren per week gaat druppelen zal, bij aanvang, het een goed idee vinden. De ogen worden snel droog en de oogranden krijtwit. Toch heeft de ervaring ons geleerd dat veelvuldig druppelen ook een nadeel heeft. De pluimpjes die de oren bedekken , krijgen met een intense slijtage te kampen. De oren van de duiven vallen langzaam bloot. Voor een groot deel van de melkers eindigt het seizoen bij de oude-en jaarduiven op Bourges Nationaal. Wij echter, die onze duiven wekelijks door blijven spelen tot de laatste Nationale vlucht uit Gueret(10 september 2011) erop zit, kunnen dit euvel best missen als de pest. Dus zijn we voorstanders van alles met mate en geenszins overdrijven. Toch zei Willem de Bruijn , een competente vriend uit Reeuwijk(Nederland) ons verleden jaar reeds het volgdende. “ Ze vliegen toch niet met hun oren!”? En effectief, verleden jaar zijn we inderdaad  duiven, met een dergelijke handicap, blijven doorspelen. En ja, deze duiven bleven prijzen winnen, maar het kopvliegen was er niet meer bij… Te onthouden dus.

BLUE HEAVEN LOFT :  Was Bourges Nationaal een onregelmatige vlucht, ook bij ons waren er verliezen te noteren, eerder aan de beperkte kant.  En Maandag avond, hierop volgend, stonden alle duiven weer op de rails. Het moest wel want we wilden Blois(454 Km) spelen in het weekend, en dat met het hele hok. Ook Blois is een zware vlucht geworden. Persoonlijk klagen we niet, maar wedstrijden die te lang openstaan hebben altijd veel verliezen te noteren. Als proef hebben we ook Nationaal Tulle(637km.) gaan spelen. We hadden vijf oude duivinnen, die bij de jonge duiven waren ondergebracht en die ook Nationaal Bourges vlogen,  zo goed en zo kwaad mogelijk klaar gestoomd. Tulle was zwaar wegens, weeral, volgens vele liefhebbers, een niet goed te keuren lossing. Wij echter winnen wel  vier prijzen van ons vijf ingezette duiven. Voor duiven die wekelijks, sedert begin mei, zware halve fondvluchten te verwerken kregen, zeker niet slecht.  Maar sedert een paar dagen nu weten we ook dat BLUE HEAVEN LOFT nachtvliegers onder de pannen heeft. Onze tweede duif op Tulle Nationaal werd geklokt om precies : 23u.55-44. Rond 23 u. ben ik nog naar boven gegaan om te kijken of alles in orde was en of er toevallig dan toch niets meer was doorgekomen.  Onze eerste duif werd geklokt om 21u01:34 en veroverde de 11de plaats in Obrafo Tienen. Normaal kon er nu geen duif meer thuis komen want het regende stevig en laaghangende zwarte wolken maakten het luchtruim helemaal donker. Maar hoe groot was mijn verbazing wel niet toen we ’s anderendaags, iets voor 6:00u., onze BRICON klok bekeken die de 2068082/09 signaleerde  een paar minuten voor middernacht. Hoe zij is thuisgeraakt, bij dergelijke weersomstandigheden, in het pikdonker, is en blijft een raadsel. Weer eens een bewijs dat we lang nog niet alles weten over duiven. Maar dat nachtvliegers bestaan is voor ons nu wel een bewezen feit en een eigen ervaring . Wie geen duiven meegeeft kan nooit dergelijke vaststellingen doen.

“Ik ben echt  gelukkig... met zo’n meubel in huis...”

Het idee nu van mijn vrouw : “ Misschien gaan we nu wel volgend jaar Barcelona spelen?” Want wie zijn eigen weg gaat, kan door niemand worden ingehaald.  En mijn vrouw, die verrast mij nog iedere dag, wispelturig als ze is, maar zeer handig bij onvoorziene problemen die het dagelijks leven met zich meebrengen. En ik, ocharme van mijn kant tracht haar nogsteeds te laten geloven dat de ideale echtgenoot niet drinkt, niet rookt, niet flirt en ook niet bestaat… Op naar Nationaal Argenton  nu… BLUE HEAVEN LOFT zal er klaar voor zijn. Ook al zijn dat nog zorgen voor morgen. We zien wel…Aan allen die mij lezen nog verder succes toegewenst.

THE LOST SON