“Een geluk toch dat het berouw NA de zonde komt...”
 

Het nieuwe jaar was nog maar pas begonnen of ik scoorde reeds een paar slechte punten. Mijn vrouw en ik lagen nog in bed, het was nog pikdonker, maar beiden waren we toch klaar wakker, zonder iets te zeggen...Opeens echter verbreekt mijn vrouw de stilte...En stel je voor wat ze toen tot me zei? Je houdt het niet voor mogelijk en toch is het zo. Ze zei letterlijk: ”Michel, ik heb de indruk dat je TE weinig lucht op de vlieghokken hebt...” Ik hoorde heel klaar wat ze zei, maar gaf geen antwoord. Ik dacht, wat heeft ze nu weer opgemerkt, waar haalt ze dat nu weer?...Want zo ben ik een beetje, eigenwijs...Dat niet onmiddellijk reageren, het onverschillig zijn, en vooral het niet antwoorden op wat ze zei, was verkeerd en doet pijn bij een vrouw... Want wanneer je als man zwijgt, is het voor een vrouw heel gemakkelijk om meteen ook het ergste te denken. En wanneer vrouwen spreken in een dialoog, geven ze niet alleen informatie, maar geven ze ook iets van zich zelf... Dat voelde ik heel goed aan. Maar toch miste ik de kans om te scoren en de stand van zaken weer in evenwicht te brengen.

Voor mij begon 2011 dus in mineur. En met zo’n gevoel kon ik niet lang leven. Toen we dan die eerste morgen van het nieuwe jaar samen ons ontbijt namen heb ik het gesprek weer opgang gebracht, zeggende: “Yu-Chin (dat is de naam van mijn vrouw) waar haal je het in Godsnaam om te zeggen dat er op onze vlieghokken Te weinig lucht (lees verluchting) aanwezig is? Hoe kom je hierbij? Haar antwoord was kort en bondig: “Er hangt zoveel wit stof op de wanden en de vensters...je hebt weer verandering aan de hokken gedaan en zowel van voor als van achter onder het dak alles dicht gemaakt .Het stof kan nergens naar toe...” Ik kon weer niet antwoorden, maar dacht na...Veel te lang om goed te zijn...want ze stond op, nipte nog even aan haar tas koffie en ging toen weg...voor haar dagelijks werk bij de duiven. En voor de tweede keer, in zo’n korte tijdspanne kreeg ik het besef dat ik wederom in de fout was gegaan. En opnieuw voelde ik mij schuldig... Vrouwen zijn toch wel speciaal, wij mannen beseffen meestal te laat, dat hun gevoelens niet zozeer gaan over de buitenwereld, maar eerder en veel meer over hoe zij de buitenwereld ervaren... Het gevolg hiervan?  De ramen op de vlieghokken gaan nu dagelijks wijd open, ten minste toch voor een bepaalde periode...Ja, ook ik leer nog bij en besef nu pas goed dat lucht en licht een heel grote rol spelen vooral in de periode dat de dagen kort zijn en de nachten lang.

Intussen hebben alle jonge duiven van de eerste ronde een ring rond de poot. En tot hiertoe bleef alles verder rustig op de hokken. Tot vandaag 5 januari er weer een duiver zich ontpopte als een indringer, als een vechtersbaas. Hij wou perse het nest bezetten van zijn buurman met alle gevolgen van dien. Met mijn toverstok verdreef ik hem een paar keer, vlak na mekaar. Maar wat denk je? Het hielp niet, zelfs niet na een paar rake klappen. Dan maar de nestbak van zijn buurman met wit papier beplakt en het tussenschot naar beneden gelaten in de hoop dat hij zich zou verschrikken als hij straks weer op zoek was naar uitbreiding van zijn territorium .Beurtelings opsluiten helpt, voor een paar dagen. Maar eens weer vrij op het hok of het spel is weeral de wagen op : vechten zonder opgeven als gevolg. Dus ook dat hielp ons niet verder... En toen ik vanmiddag dan  wat later als gewoonlijk naar de hokken trok...hoorde ik het geroffel nog voor ik de hokken betrad. En wat ik toen zag? Bloed en nog eens bloed op de met wit papier behangen nestbak... Maar zowel  de indringer als de bewoner van de nestbak hadden er genoeg van. Hun strijd was gestreden en toch, geen een van de twee die ook maar wijken wou...Een mooi zicht : met bloed bedekte neus en oogranden...niet om aan te zien. Bij mij sloegen de stoppen door...Ik pakte de indringer vast en met een hand ritste ik zijn volledige staart uit in de hoop alweer dat hij wat kalmer zou worden en al zijn energie nu wel zou moeten gebruiken om een nieuwe staart te laten ingroeien. En, normaal gezien moet een duif zonder staart, bij een gevecht in regel, het onderspit delven. Maar ook dit scheen niet te helpen.

Wat bezielt zo’n duif dan wel eigenlijk? Als we echter goed uitkijken beseffen we pas duidelijk dat duivers op nest steeds op zoek zijn naar een andere plaats,in de buurt, maar  buiten hun nestbak. En als die dan niet aanwezig is dan maar bij de buur op zoek gaan. Ook in de wijde natuur slaapt het vogelmannetje niet op de rand van het nest maar wel in de nabije omgeving. Hiervan uitgaande werd het mij plots duidelijk...We brachten enkele, bijkomende zitplankjes aan, links en rechts en vooraan bij de schuifdeur. En wat zien we nu? De indringer vond vrij vlug zijn zitje en blijft sindsdien weg bij zijn buur... Kleine dingen dus, maar je moet er wel oog voor hebben. Op hetzelfde hok, in dezelfde afdeling dook er nog een tweede geval op. Ook bij hem hebben we hetzelfde gedaan en ook hij lijkt nu tot bedaren te zijn gekomen. Natuurlijk dat zo iets bij mijn vrouw niet ongeacht voorbij is gegaan. Toen ik de duiven ’s morgens uitliet had zij het vlug in de gaten...in de lucht twee duiven zonder staart...In een minimum van tijd, ik was de ramen nog aan het dicht doen, stond ze naast mij...ik wist precies wat ze ging zeggen :”Ben je nu werkelijk gek geworden? Waarom doe je dat toch?”... Ik wou geen uitleg geven( weeral verkeerd van mij) en toen vervolgde ze : “Zouden ze bij U eens moeten doen!”... en ik moest maken dat ik uit de voeten was want ze had intussen mijn toverstok al bij de hand... Als ik nu alles nogmaals op een rijtje zet...dan was het in feite niet nodig geweest om de staart bij deze indringers uit te trekken...Ik had eerder moeten zorgen voor bijkomende zitplankjes...en dan was het wellicht nooit tot een gevecht gekomen. Ik die alles zie op het hok...Ik schaam me nu dood... want in ons kweekhok kan je het zelfde bespeuren. Geen enkele doffer die ’s nachts in zijn eigen nestbak slaapt, waarom dan toch? Wel er zijn voldoende zitplankjes aanwezig...Had ik reeds een paar jaar opgemerkt en toch vergat ik deze lijn door te trekken en toe te passen op het vlieghok... Vooral dan als de vliegduiven aan het kweken zijn. Begin ik dan toch oud te worden? Het lijkt er precies op... Aan mij dus om in 2011 het tegendeel te bewijzen...Wie leeft zal zien...

“Hier zijn ze dan, de vechters...weliswaar zonder staart...”

Vraag
Een lezersvrouw vraagt : welk voeder we geven aan onze vliegduiven, duivers en duivinnen, gedurende de rust periode (januari tot april) die niet moeten kweken. Ze weet intussen wel dat we Versele-Laga voederen.
Wel we hebben ook zo’n stel duiven, duivers en duivinnen, die niet mogen kweken en dus onpas blijven zitten tot bij de eerste leervluchten. Deze duiven krijgen bij ons half en half mengeling Versele-Laga : Rui-Subliem en Rui-Mutine Plus IC. Slechts eenmaal per dag (late namiddag) krijgen ze een mix van deze twee graan mengelingen. Een goed gevulde soeplepel per duif. Gewoonlijk blijft er nog wat gerst liggen dat ze de volgende ochtend kunnen verorberen. Meer over voeding, toch wel een belangrijk hoofdstuk, in een van mijn volgende bijdragen.