MICHEL VANLINT (ZOUTLEEUW):
1e NATIONAAL BOURGES �C 32.761 JONGE DUIVEN  
VIER NATIONALE OVERWINNINGEN VOOR VERLOREN ZOON !!!

De Bourges-duiven haalden dit jaar bijzonder hoge snelheden.

De snelste duif van het hele konvooi was de jaarling van Geert Schepers uit Zolder, die 1588,39 m/min. neerzette, terwijl bij de oude duiven Karlo Van Rompaey uit Sint-Truiden 1582,47 m/min. liet optekenen. Bij de jonge duiven streden vier piepers voor de overwinning, vermits ze in amper zeven seconden vielen met de overwinning voor Michel Vanlint uit Zoutleeuw (1583,31 m/min.).
Hij had amper vier seconden voorsprong op Emiel Vancauwenberg uit Messelbroek (1582,81 m/min.), die zelf op de hielen werd gevolgd door Antoon Neven uit Lummen (1582,78 m/min.) en Jos Sampermans uit Herk-de-Stad (1582,71 m/min.).
Hiermee was Michel Vanlint na La Souterraine en Vichy, telkens bij de oude duiven, verleden jaar en Bourges jaarlingen van de Brabantse Unie dit jaar aan zijn vierde nationale overwinning toe. Een allerminst opmerkelijke palmares voor een liefhebber die in 2003 een nieuwe start nam.  

Een deugniet  

De levenswandel van Michel Vanlint loont de moeite. Geboren in '35 te Kerksbeek-Miskom verhuisde de familie Vanlint op zijn drie jaar naar Glabbeek-Zuurbemden. Vader Richard was hoefsmid en duivenmelker, die tot Bordeaux goed zijn man stond. Michel was een nakomertje van acht en zijn drie grote broers waren allen duivenliefhebber. Als jongste genoot hij het voordeel van verder te kunnen studeren, maar vermits hij naar eigen zeggen een ��deugniet�� was, moest hij op zijn acht jaar op internaat.

Michel: ��Ik ben hierdoor wel rap zelfstandig geworden, alhoewel men dan ook van uw familie vervreemd. Het schooljaar begon op 1 september en dan mocht men pas met Allerheiligen voor enkele dagen naar huis. Maar als men dan zoals ik iets uitgestoken had, moest men wachten tot Kerstmis. Al op mijn veertien zat de duivenmicrobe in me, vermits vader me bij zijn hobby betrok.
Ook voetbalde ik graag. Als midvoor had ik jaren met 40 �� 50 goals, maar toen ik de schoenen aan de haak hing, herbegon ik met duiven

. Eind der jaren vijftig speelde ik overigens al jonge duivers �C gekoppeld aan oude duivinnen �C op weduwschap. Ik speelde voornamelijk zware halve fond tot Limoges, maar nadien gaf ik die duiven zelfs op de fond mee. Zo werd ik in 1971 met amper negen weduwnaars 7e algemeen kampioen en 17e fondkampioen van Belgi?. Ik had in die periode zelfs een Barcelona-duif die de 17e, 24e en 54e nationaal won.  

Professor Van Grembergen is mij toen nog in Tienen komen bezoeken. Ik gaf in die tijd overigens zijn bruine trypaflavine-druppels tegen trichomonen. In '80 stalen ze mijn duiven en staken ze nadien het hok in brand. Ik liet mij niet ontmoedigen en zette een ultramodern duivenhok met dubbelglas ontworpen door Ren�� Somers en dit terwijl wij in huis enkel glas hadden. Meestal stonden mijn hokken onesthetisch ten opzichte van het huis, maar wel steeds naar het oosten of zuidoosten geori?nteerd. Het hok is van levensgroot belang en pas dan komen de duiven en de melker. Continu?teit in de prestaties is slechts haalbaar als je je geen zorgen hoeft te maken over het hok en zijn klimaat. Ondertussen verkocht ik al duiven naar Taiwan en zo trok ik er in oktober '82 naartoe. Ik heb er natuurlijk veel zwarte sneeuw gezien. Het was niet gemakkelijk om Chinees te leren. Ik stichtte er een firma voor de export en import van artikelen die met de duivensport te maken hadden. Na twintig jaar vond ik het echter wel en keerde ik op 31 december 2002 weer. De verloren zoon (hij noemt zich overigens zelf ��The lost son��) was terug thuis. Ik was overigens van plan om in 2003 met duiven te spelen. Ik vond dit huis hier te Zoutleeuw via internet. Toen ik het huis voor het eerst kwam bekijken, liep ik het huis voorbij en ging direct naar het werkhuis kijken. Het lag perfect om er een duivenhok in L-vorm op te bouwen. Ik zei tegen mijn vrouw: ��We kopen het huis��, waarop zij natuurlijk repliceerde van: ��Laten we toch maar eens binnen gaan kijken����

Ik ben eigenlijk een fanatieke duivenliefhebber. Ik zie alles door het oog van een duif en dan komt pas de familie�� Ik dien echter wel te zeggen dat ik bij de verzorging van de duiven veel hulp van mijn vrouw en van mijn dochter krijg. Voor mijn terugkomst had ik aan mijn vrienden te kennen gegeven dat ik met duiven ging beginnen. Zo kreeg ik er 50 van Willem de Bruijn (Reewijk �C NL), 24 van Filip Herbots (Halle-Booienhoven), 15 van Oliviers-Devos (Kumtich) en 18 van de Gebroeders De Keyser (Boortmeerbeek) via Filip Herbots. Het jaar nadien kreeg ik er opnieuw 30 van Willem en 15 van Filip. In 2003 heb ik die goede honderd jonge duiven gespeeld, terwijl ik daarnaast nog een twaalftal kweekkoppels bij mijn broer terughaalde. Ik had immers steeds een aantal duiven bij hem zitten waaruit hij mocht kweken en die ik dan nadien verkocht.��

Alles wat je als duivenliefhebber kunt be?nvloeden  

��Het eerste jaar heb ik veel moeilijkheden gehad om de jonge duiven gezond te houden, ze kwamen overigens van vier verschillende hokken. Ze werden gekuurd en inge?nt tegen paramyxo, paratyfus en pokken en uiteindelijk viel alles goed mee. Vermits ik toen geen oude duiven en jaarlingen had, kon ik alle tijd in mijn jonge duiven steken. Verleden jaar liet ik echter het vaccin tegen paratyfus vallen en dat was een grote fout. Het heeft me pluimen gekost. Door de jonge duiven tegen paratyfus in te enten, krijgen ze een betere algemene immuniteit, hetgeen ook voor andere ziekten zijn vruchten afwerpt. Ik ben zeer alert als het op ��adeno�� aankomt.

Ik heb adeno-capsules en een product voor in het drinkwater tegen ��coli�� liggen. Wat dient een duivenliefhebber in huis te hebben? Wel, een geelkuur, meestal ronidazole, maar vermits ik wekelijks inkorf, dien ik wekelijks in te grijpen. Ik heb dan natuurlijk nog Spartrix of Flagyl achter de hand. Zoals gezegd dien je ook iets tegen adeno en coli te hebben. Je weet toch dat er mensen zijn die geregeld Appertex aan hun duiven geven en die daarmee goed vliegen. Ik durf echter niet te kuren tegen iets dat er niet is.��

- En antibiotica? ��Ja, natuurlijk, de koppen moeten in orde zijn. Als ik om de veertien dagen zou spelen, zou het een stuk gemakkelijker zijn, maar dat past niet in mijn programma. Van dierenarts Raf Herbots heb ik een soort vetdruppels waar wat antibiotica inzit. Ik drup drie keer per week: bij de thuiskomst, in het midden van de week en als ik ze inkorf. Vergeet niet dat het hier zo'n drie uur duurt om de duiven in de manden te steken en dat met drie man! En dan durf ik nog mopperen als mijn vrouw eens een druppeltje op de duif laat vallen. Neen, als de duiven niet vliegen, is het mijn fout. Alles wat je als duivenliefhebber kan be?nvloeden, moet je doen. Neem nu bijvoorbeeld de ligging, wel, daar kun je toch voor kiezen! Vooraleer ik hier kwam wonen, ben ik zelfs een hele dag in Putte en omstreken gaan rondtoeren. Ik had iets gevonden, maar moest te lang wachten vooraleer het huis vrij kwam. Laten we eerlijk zijn, niemand had verwacht dat ik zo zou spelen. Ik houd enkel de jonge duiven over die de vier nationale vluchten afwerken.

In eerste instantie moeten ze naar huis komen, want dat zijn de duiven die het doen. Nadien blijft er echter geen duif meer achter ondanks dat zware programma dat ik hen opleg. In 2004 vlogen mijn jaarlingen tussen de tweewekelijkse zware halve fond telkens Toury (373 km), doch dit jaar vlogen oude en jaarse duiven wekelijks zware halve fond en dit vanaf de interprovinciale Vierzon (460 km) van 21 mei.��  

Met open schuifdeur dient de liefhebber op het hok te zijn... 

Michel, hoe ga je bij je jonge duiven tewerk?

��Ze worden vanaf 1 maart tot vier weken voor Bourges verduisterd en dit van 19 h. tot 8h Ik begin op 3 km op te leren. Ik blijf steeds naar dezelfde plaats gaan tot ze zonder te draaien huiswaarts trekken. Nadien vlogen ze 5, 10, 15, 20 en enkele keren 40 km. Ook hier bleef ik aanhouden tot ze recht naar huis vlogen. Zo ben ik ze bijvoorbeeld 4 �� 5 keer op 10 en 40 km gaan lossen. Als ik aan het lossen ben, ga ik dagelijks met lossing omstreeks elf uur. 's Avonds vliegen ze dan nog eens thuis een vol uur met gesloten venster, maar zonder vlag. Dit jaar diende ik bij de jonge duiven echter een en ander te forceren. Ik koos ervoor ze te laten uitgroeien door hen steeds ��buikje vol�� te voederen. Ik weet wel dat ze hierdoor niet graag vliegen, maar dan zijn de verliezen ook beperkt. Op een gegeven ogenblik gooide ik het roer om, maar dan kregen wij week na week noordoostenwinden voorgeschoteld. Maar ook als ze beginnen te vliegen, kan men jonge duiven niet rantsoeneren. Ik beschik dan over twee eetbakken. E��n waar ik de mengeling geef met daarop biergist of medicatie en ����n eetbak die ik dan open en dicht doe. In deze voederbak zit er gewone mengeling zodat de duiven nog kunnen eten als ze het eten met iets op niet lusten. Jonge duiven moeten immers met een volle krop de nacht in gaan. Natuurlijk dient men dan 's morgens te controleren of de krop leeg is, anders scheelt er iets en kun je niet lappen. Ik voeder een sportmengeling met daarin ma?s, soms wel tot 50 %.

De vluchten verliepen slecht en ik sukkelde ook met duiven die laat thuis kwamen. Nogal een geluk dat jonge duiven rap recupereren. Zo vlogen ze wekelijks Momignies (110 km), Laon (166 km), Soissons (196 km), Toury (376 km), Bourges (460 km), Le Mans (480 km) en eergisteren Argenton (540 km). Bij de thuiskomst van Laon �C dus drie weken voor Bourges �C werden de geslachten gescheiden. Zondagnamiddag mogen ze na een paar toertjes vliegen buiten in het bad.
Op maandag rij ik naar 20 km. Op dinsdag kijk ik naar het weer.

Bij betrokken weer en (noord)oostenwind blijf ik dan thuis, maar op woensdag wordt er op 40 km gereden, net zoals op donderdag. Ik wacht dan natuurlijk wel op een periode met opklaringen. Bij de trainingen aan huis vliegen vanaf de week voor Argenton (van 13 augustus) de oude en jonge duiven samen. Zodoende kan ik langer de fut erin houden. Een grote groep traint overigens gemakkelijker.

De oude duiven nemen de jongen overigens op sleeptouw en leren hen van de ene rij canada's naar de andere te vliegen. Op zowat 1 km van weerszijden van het hok staan namelijk canada's en de duiven gaan er boven toeren, trekken terug naar het hok en vliegen dan naar de andere canada's. Ik speel de jonge duiven op de schuifdeur. Ideaal zou wellicht zijn om de jonge duiven met oude partners te koppelen, maar dan dient men over veel duiven op overschot te beschikken. Daarom speel ik op de schuifdeur, maar dan dient men bij het tonen voor en nadien erbij te blijven, want anders vechten ze permanent. Jonge duiven zijn immers zot en verliezers en winnaars dient men te vermijden. In veel gevallen zijn beiden dan op de vlucht verliezers.

De jonge duivers en duivinnen worden echter samen gelapt.

Ze zien elkaar dus geregeld op de valplank waardoor ze zich niet vergeten. Op de dag van inkorving komen de jonge duiven twee uur samen. Hierbij is het echter belangrijk dat ze weer gescheiden worden zodat ze nog eens een kwartier goed eten. Op woensdagavond krijgen ze overigens zoveel mogelijk te eten. Een half uur later worden ze gevangen en dan staan ze nog een tweetal uur in de manden (met afzonderlijke vakjes), omdat de oude duiven ook gevangen dienen te worden. Bij de thuiskomst, draag ik er dan ook zorg voor dat de jonge koppels samen in hun nestbak zitten. Ze blijven dan tot 19 h. samen en worden nadien gevoederd. Ik ben overigens van oordeel dat de duivinnen dan tevreden zijn dat de duivers weg zijn. Ze liggen zich dan in hun vak en dromen weg. Ook de duivers worden na de scheiding rustig.��  

Ik zal me eens moeten bezinnen  

De oude en jaarse duiven worden bij Vanlint begin januari gekoppeld. Ze komen met jongen en als deze 12 �� 14 dagen oud zijn, verhuizen de duivinnen met ����n jong naar het jonge duivenhok, terwijl de duivers op het vlieghok blijven met het andere jong. Vermits Michel tijdens de kweek bijlicht wil hij zo een tweede leg verhinderen. Vanaf begin april begint hij tweemaal per week te rijden: 10, 20 en 40 km. Ook dan weer wacht hij alvorens de afstand te vergroten tot de duiven recht wegtrekken. Als de duiven deze routine kennen, laat hij eerst de duivinnen los en 5 �� 10 seconden later de duivers. De ervaring leerde Michel dat duivinnen minder de neiging hebben te cirkelen. Vermits de duivers even later vertrekken proberen ze de duivinnen in te halen, maar aldus Michel gebeurt het maar zelden dat ze deze 5 �� 10 seconden kunnen goed maken. Door dit systeem van doelbewust lossen, probeert hij het in zijn duiven te krijgen van steeds recht naar huis te vliegen. Op de lossingsplaats wacht hij wel een tiental minuten alvorens te lossen, meer heeft geen zin omdat ze dan toch maar aan het vechten gaan en kijken om naar buiten te geraken. Vermits de geslachten zich tijdens deze trainingen vaak zien, vooral bij de thuiskomst, al is het maar een seconde omdat ze dan onmiddellijk met het ��toverstokje�� naar binnen worden geloodst, komen duivers en duivinnen voor de inkorving niet samen. Volgens Michel is dit een voordeel omdat ze zo kalmer de mand in gaan.

Ze weten immers toch wat er gaat gebeuren. ��Niet iedereen is even handig met het stokje��, aldus Michel, ��men moet de duiven als het ware drijven, men mag ze hierbij zelfs lichtjes aanraken��. Via Momignies, Soissons en Toury werden ze voor de interprovinciale Vierzon van 21 mei voorbereid om de week nadien reeds van de nationale Bourges zoals bekend vernietigend uit te halen met de 1e, 5e, 7e, 8e en 9e prijzen nationaal tegen 21.940 jaarlingen. Nadien vlogen ze wekelijks minstens 460 km. Tijdens de week werden ze steeds 2 �� 3 keer gelapt op 40 km, afhankelijk van de weercondities. ��Als de duiven niet trainen, is rijden echter niet de oplossing��, aldus Michel. ��Neen, dan vererger je de situatie. Men mag gaan rijden als ze graag vliegen. Het lappen volgt na een verplichte ochtendtraining met de vlag van ����n uur. Nadien worden ze gevoederd, gepakt en gelapt. 's Avonds vliegen ze dan ook weer ����n uur. ��Kijk, maar naar ��Bea��, mijn nationale winnares Bourges van eind mei, toen je ze eind mei vastnam, was ze als het ware vel over been met natuurlijk de nodige spieren, maar nu met in de kweekbox te zitten, is het een heel andere duif geworden. Voor de tweede Bourges (eind juli) had ik alles ��clean�� willen maken en had ik eigenlijk teveel gekuurd. Tegen mijn gewoonte heb ik toen 4 �� 5 dagen zuiver water gegeven. Bij mij heeft de drinkpot immers elke dag een kleurtje.

Ik geef nogal veel bijproducten, maar uiteindelijk doe ik dit misschien enkel om mezelf te sussen. Zo heb ik de indruk dat ik er alles voor gedaan heb. Maar, door al die bijkomstigheden kan het misschien dat ik bepaalde hoofdpunten uit het oog verlies. Daarom zal ik me eens goed moeten gaan bezinnen. Wel geloof ik in het gedwongen heet bad dat ik hen op de dag van thuiskomst geef en ik kan je zeggen dat het water heet is omdat mijn handen er rood van worden. Elke duif gaat dan meer dan ����n minuut in het water. Hierbij is het belangrijk dat men de duif goed onder controle heeft door ze met twee handen vast te nemen en de pootjes tussen de vingers te houden. Anders loopt men het gevaar van pluimen uit te trekken en dat is toch niet de bedoeling, h��. Geef me eens je hand, ja in orde, je hebt goede handen. Personen met natte handen zijn slechte duivenliefhebbers. Door hun natte handen doen ze pijn aan de pluimen van de duif en daarom zouden ze beter eerst hun handen met talkpoeder inwrijven alvorens duiven in hun handen te nemen. Tijdens het verplichte bad speel ik eventjes zachtjes met de borstspieren, open beide vleugels wel tien keer en maak ik de pootjes proper. In het water doe ik badzout en gedroogde salie. Ik neem een handvol gedroogde salie, giet er kokend water over en zift het uit het water. Door de gedroogde salie krijgen de duiven witte bloem op de pennen. Dit is echter een heel werk en daarom zal ik misschien proberen om volgend jaar ����n hok niet te doen. Ik heb namelijk ondervonden dat ondanks het verplichte bad ze negen van de tien keer 's zondags nog eens baden.��  

Een tovenaar heeft geheimen  

��Een probleem bij het wekelijks spelen zoals ik dit doe zijn de koppen en trichomonen. Je kunt echter niet ongestraft blijven kuren. Tegen trichomonen wordt er wekelijks ingegrepen, maar voor de ademhalingswegen kijk ik naar het vluchtverloop en naar de oorpluimpjes. Men kan hierbij een lichte of een zware dosis geven, dat moet de liefhebber uitmaken. Maar toch speelt het hok hierbij een belangrijke rol. Een hok dient een constante verluchting te hebben. Het gebeurt zelfs dat als de wind 's nachts draait dat ik dan de schuiven onder de spoetniks ga sluiten.��
- Dienen die niet altijd dicht te staan?
��Het doet me plezier eens over duiven te kunnen praten. Ik loop hier nogal veel met een korte broek rond en dan voel je de tocht aan de benen en op een hok mag men geen tocht hebben. Daarom staan die schuiven van onder ook meestal dicht. En toch moet je zuurstof op het hok hebben, maar daarvoor dien je overbevolking te vermijden. Ik heb hier zelfs een afzuiging op de hokken, maar die zet ik enkel bij hitte op, zeg maar bij temperaturen van 30 �� 35�� C.��
- En uw oude duiven worden die ook verduisterd?
��Wel, het zit zo.
Er brandt hier 's nachts een grote straatlamp en daarom ben ik verplicht van zonsondergang tot zonsopgang de hokken af te schermen of noem het verduisteren.
- Ga je dan vanaf de langste dag bijlichten om je duiven goed in de pennen te houden?

��Neen door bij te lichten gaan de duiven net rapper ruien. Kijk, ik heb nu (15 augustus) nog verschillende oude en jaarse duiven op zeven slagpennen staan en een paar op zes. In feite hebben ze dit jaar een beetje rapper dan verleden jaar geruid. Verleden jaar had ik al een hokje van de drie dat ik op de laatste nationale vluchten op nest speelde en het waren deze duiven die La Souterraine en Vichy wonnen. Daarom liet ik nu na Argenton de drie hokken samen met de bedoeling ze op nest te spelen. Hoe ik het precies ga doen weet ik nog niet. Daar zal een flinke dosis feeling bij te pas komen.�� Het zal ons echter niet verwonderen mocht Michel hiervoor een geheim plan achter de hand hebben. Een tovenaar �C zo wordt hij door sommigen toch genoemd �C laat toch ook niet in zijn kaarten kijken, wil hij de mensen blijven boeien. Het ga je goed Michel.

Patrick Philippens