Blue Heaven Loft
only uses
the perfect system : BRICON



All pigeon info
on the web



De Belgische Reisduif

 

in het Nederlands

en français in English in Deutsch in Chinese
 

« keer terug naar de weblog
 

 Het is prettiger iets te kunnen geven dan iets te moeten ontvangen…
bericht gepost op donderdag 5 april 2012

Het leven zoals het is in “BLUE HEAVEN LOFT”
Ondanks het feit dat de lente zijn intrede gedaan heeft met veel zonneschijn en dag temperaturen van om en nabij de 20° Celsius, wijl de nacht- en morgen temperaturen rond de 5°Celsius bleven, was er toch die verraderlijke Oost-Noord-Oosten wind tot 3 Beaufort. En dat hield ons tegen om met de jaar- en oude duiven de weg op te gaan. Vergeten we niet uit het oog, ieder jaar komt dat terug, dat een lente zonder stormen is zoals een vrouw zonder vormen. Onze duiven trainen intussen heel goed. Nog steeds ongedwongen. Zowel duivinnen, die merkelijk rustiger blijven in vergelijking met voorgaande jaren, als de duivers, malen hun rondjes af rond het hok. Ze gaan hoog en in zigzag heen en weer. Ze leggen er duchtig de pees op. Na een uur moeten we ze naar beneden halen. Het is nu al enkele dagen dat ze schichtig blijven, zonder echt bevreesd te zijn. Ook onze doffers hebben nu het ritme te pakken en blijven gezwind een vol uur in het luchtruim. Blijkbaar doet het verduisteren van de hokken hen goed? De verwarmingsplaten hebben we intussen uitgeschakeld. De vochtigheid graad zakte naar 42°, wat te laag is en dus nadelig voor de slijmvliezen, hetgeen aanleiding kan geven tot droog snot. Ons vernevelingsysteem willen we nog niet inschakelen aangezien de grote schommelingen en het merkelijk verschil in temperatuur tussen dag en nacht. En zolang we niets abnormaals vaststellen in het gedrag van vliegen, gaan we wachten om zowel de temperatuur als de vochtigheidsgraad op de hokken binnen de perken te houden. En van zodra de wind draait naar het zuiden of het zuidwesten gaan we zeker op stap met onze klaar zittende vliegploeg. Een paar maal naar 15 kilometer, één keer naar 40 Km. en dan nog een vluchtje van 80 km., dan moeten ze klaar zijn om de vluchten via de maatschappij af te haspelen. Gans deze voorbereiding kan, zonder problemen, in een tijdspanne van één week gebeuren, op voorwaarde dat de duiven voldoende training aan huis hebben gekregen.

Intussen geven we onze vliegduiven geregeld, minstens tweemaal per week, een water oplosbaar preparaat in hun drinkwater. Onze Veearts Dokter Raf Herbots is er in geslaagd om een combinatie van Elektrolyten en Oligo-elementen te maken, in poedervorm, zonder toevoeging van vitaminen. Iets wat we sterk kunnen aanraden, vooral aan hen die hun duiven zeer licht voederen op dit moment.
“GLOBIGEN” : onthoud deze naam maar eens. Met dit product hebben wij drie vier jaar terug een enorm goede ervaring opgedaan. We hadden toen een paar stalen”Globigen” van de fabrikant gekregen met het oog om dit even te willen uittesten op onze duiven. Maar omdat het zo duur is in aankoop en een minimum hoeveelheid afname van 10 kg wordt geeist, hebben we een paar jaar hier geen gebruik meer van gemaakt. Uiteindelijk hebben we onze Veearts Raf Herbots er toch kunnen van overtuigen om ons te helpen en dit product opnieuw beschikbaar te stellen. Voor onze oude duiven en jaarlingen , alsook voor onze weduwe duivinnen is het een zege. Bij de thuiskomst van de vlucht 2-3 dagen toedienen op de met olie bevochtigde granen. Ook voor onze piepers, die het moeten stellen met een lichte voeding, brengt “Globigen” de oplossing door aanvoer van licht verteerbare eiwitten.
Probeer het zelf maar eens… Meer wil ik er niet over kwijt. Het is reeds voldoende dat ik jullie hierover inlicht. Soms vraag ik mezelf af, doe ik hier wel goed aan?
Onze jonge duiven, de eerste groep van ongeveer 80 duiven traint momenteel 35 minuten per dag, verplicht. We hebben onze “THEFLYINGPIGEONTRAINER” terug van stal gehaald en ja, eerlijk gezegd, die doet zijn werk. Aan hen die het systeem nog niet hebben of kennen raden we aan om even naar de bijgevoegde Videoclip te kijken. Die zal alles wel duidelijk maken. Meer inlichtingen en bestellingen bij : www.theflyingpigeontrainer.nl

 

 

Onze tweede groep jonge duiven is 14 dagen jonger. Zij gaan geleidelijk, eerdaags, ook het luchtruim in moeten gaan. Maar dat zal pas zijn, na 2 april , als alle piepers hun tweede enting tegen Paratyfus hebben gekregen. Tot nu toe hebben we alles onder controle en zijn we minstens 3 weken vooruit tegen vorig jaar. We zien wel wat er van komt. Dat doen onze vrouwen ook…Sommige kennen kort genot maar hebben lang berouw : zo ook bij“MONICA”:
Negen uur en half vliegen om nagenoeg tienduizend kilometers te overbruggen, het lijkt lang, maar dat is het ook. Een Boeing bracht ons, zeer recent, naar het land waar rijken steeds maar rijker worden en arme mensen steeds maar armer. En zoals dat gewoonlijk het geval is, hebben bezoekers allemaal toch wel een paar opdrachten van huis uit meegekregen, hetzij van moeder de vrouw of van kind lief of van hun speelse minnares?
Deze keer werd het een zoektocht naar vrouwenhandtassen . We waren met zijn vieren op stap, zoals destijds de “Drie Musketiers””, maar weten jullie nog wel dat die feitelijk ook met vier waren? Ik kende de plaats waar we moesten zijn, was er 20 jaar geleden reeds geweest, toen vanuit Taiwan komende. Gans het gebeuren speelde zich toen dagelijks af in open lucht. Nu echter is deze handel en immense markt ondergebracht in een complex gebouw met veel verdiepingen, zowel bovengronds als ondergronds.  Alles wat een mens zoekt wordt hier aangeboden en is als dusdanig, met wat vernuft ook te vinden. Nauwelijks waren genaderd tot de plaats waar we moesten zijn, of we werden aangesproken, in perfect Engels, door een vrouw van vooraan in de dertig die meteen wist voor wat we gekomen waren. Intussen had wel iemand van ons gezelschap haar een fotokopie getoond met een afbeelding van één van die gezochte tassen. “Kom”, zei ze.”Volg me maar.” En wij, met vier op een rij achter haar aan, de trappen af, naar een wat verder afgelegen beneden verdieping. We liepen door een smalle gang toen ze plots halt hield , zich omdraaide en langs ons heen keek om te zien of de kust wel veilig was. Een paar ogenblikken later stapten we, een voor een langs een krakende deur naar binnen. Het was een opslagplaats met een onoverzichtelijke stock en keuze in handtassen. Alles fijn geordend en slechts gemeubeld met een paar van die lage melkstoeltjes. “Van waar komen jullie?”, vroeg ze onverwachts. Haast in koor werd geantwoord :”From Belgium”. “Belgian chocolat and guns and Brussels?” rolden over haar vlezige, dikke lippen. “Maar hoe heet jij in feite en welke Nationaliteit heb je wel?” vroeg ik haar. Ze ging er prat op om te kunnen zeggen dat ze een kruising was van een Thaise moeder en een Chinese vader. En ja, ze mocht gezien worden. Ook bij duiven is het zo dat de mooiste en beste vliegduiven bijna steeds uit een kruising worden geboren.
“Ik heet Monica”, zei ze fier. “Sancta Monica?” vroeg ik. “Hoe kom jij hier bij?” vervolgde ze.
Ze had blijkbaar een paar jaar gestudeerd in de U.S.A., gewoon om de Engelse taal te leren. En die sprak ze perfect. Maar ik anticipeerde en vroeg haar op de man af: “Dan had je nog een ander motief om naar Sancta Monica te trekken en was Engels studeren slechts een schijnreden om een verblijfsvergunning en visum te bekomen?” Ze keek me aan, er was echt oogcontact  op dat ogenblik wijl ik haar monsterde van kop tot teen. Haar fel opgehangen boezem en uitdagende borsten verraadden mijn vermoedens. Sancta Monica in the States is gekend als een plaats waar plastische  chirurgie  wordt uitgevoerd en siliconen worden ingeplant. Vooral meisjes en rijpere vrouwen uit het verre Oosten trekken hier naar toe voor een ingreep of een bijschaving. Ik zelf ben een paar maal op bezoek geweest in Sancta Monica, bij een van mijn kennissen. Drie en een half uur rijden met een taxi vanuit de luchhaven om er te geraken. Ook zij had een ingreep laten doen: borstvergroting noemt men dat. Maar ze had stress en kreeg zelfs wroeging. Ze kon dus best wat troost gebruiken en aan wie, buiten mij,kon ze dat beter uitleggen? Monica had me door en zei : “Hé Playboy, hoeveel vriendinnen heb jij wel niet?” Ik wou iets zinnigs antwoorden maar ze was me voor en vervolgde zelf met een antwoord te geven op haar gestelde vraag.”Many Girlfriends, zeker weten! En betaal je ook voor seks ?” Ik kon weer niet antwoorden want vlug zei ze hierop:”Niet doen Playboy, Seks is free…knoop dat goed in je oren!” Ja, op mijn ouderdom, met al die ervaringen, zoiets had ik voordien nog nooit gehoord en dat dan nog uit de mond van zo’n beeldmooie vrouw. Ze was wel getrouwd met een Italiaanse man, Romario was zijn naam, maar die vertoefde veelvuldig in het buitenland voor zaken…
Mijn drie medegezellen waren intussen klaar gekomen met hun keuze van handtassen. En de prijs, daar zorgde Monica voor. Aan iets meer dan 10% van de openingsprijs werd gekocht. Je houdt het niet voor mogelijk.
Boeken dicht en wegwezen…Monica liet zich nog ontvallen:”Vandaag weer niets verdiend”. ”Maar je hebt wel plaats nu voor een nieuwe collectie!” zei ik nog wijl ze met de sleutel de deur van haar stockplaats met een klap op slot bracht. Op de terugweg naar boven en naar buiten toe wuifde ze ons uit, ik was de laatste van het gezelschap. Toen ik haar toonzaal nog maar juist voorbij was, riep ze me nog toe :”Hé Playboy, don’t forget : SEX  IS FREE!”…
De moraal van dit verhaal : Vrouwen zouden hier ook eens beter over nadenken en niet altijd de neiging hebben om, voor alles wat wij mannen vragen en doen, compensatie te eisen!  “SEX IS toch FREE!”…
Dit is geen april grap…

THE LOST SON



 
 
 
  stuur uw reactie

« keer terug naar de weblog

 


© 2004 Michel Vanlint
Michel Vanlint
Bogaerdenstraat 33 / 3440 Zoutleeuw
Tel: +32(0)475 75 79 58 / Fax : +32(0)11 69 66 78
Email : michel@vanlint.be
Nedstat Basic - Gratis web site statistieken

Eigen homepage website teller